Jako zawodnik wystąpił 25 razy w reprezentacji Polski (zdobywając 30 punktów), w tym podczas mistrzostw Europy w 1947 roku (szóste miejsce). Był mistrzem Polski w 1947 (z AZS Warszawa) i 1948 roku (z YMCA Łódź) oraz wicemistrzem w 1949 roku (z YMCA). Od 1951 do 1959 prowadził jako główny trener Legię (CWKS) Warszawa w ekstraklasie koszykarzy.
W tym czasie wojskowi zdobyli dwa złote, trzy srebrne i jeden brązowy medal mistrzostw Polski. Legia pod jego wodzą miała bilans 102-46. W latach 50. prowadził także reprezentację Polski mężczyzn i kobiet. Od roku 1954 aktywnie działał w Polskim Komitecie Olimpijskim, będąc m.in. przewodniczącym jego Komisji Sportowej (1964-1984) i wiceprezesem (1980-1988).
Był powszechnie cenionym w kraju i za granicą naukowcem (tytuł profesorski od 1980 roku), od lat związanym ze stołeczną AWF im. Józefa Piłsudskiego (był jej rektorem w latach 1971-1974 oraz 1981-1984), specjalizującym się w problematyce gier zespołowych. Doktor honoris causa wrocławskiej AWF i gdańskiej AWFiS.
